Ο Άρης αγάπησε τα μελίσσια από το πρώτο κιόλας μάθημα. Σήμερα, έπειτα από συνεχή σεμινάρια και αμέτρητες ώρες κοντά τους, μοιράζεται με τις μέλισσες τα μυστικά τους και τις παραδίδει ως γνώση στους μαθητές του, που έρχονται και φεύγουν, ενώ ο ίδιος δε σταματά να επιμορφώνεται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στο ξεκίνημά του πήρε δύο μελίσσια και σ’ ελάχιστο χρόνο τα έκανε 200. Τα πολλαπλασιάζει μόνος του. Φτιάχνει καινούργια μελισσοσμήνη. Κάνει δηλαδή βασιλοτροφία, δημιουργεί βασίλισσες με τη μέθοδο της φυσικής γονιμοποίησης.

Η μελισσοκομία είναι γι’ αυτόν υψηλή τέχνη που με αίσθημα ευθύνης διδάσκει στους ενδιαφερόμενους. Τους μυεί στα μυστικά της. Σήμερα, μαζί του έχει έναν από τους μαθητές του, τον Κωνσταντίνο. Μαζί πορεύονται το δρόμο του μελιού. Μοιράζονται τις γνώσεις, τις αγωνίες, την αγάπη τους για τα μελίσσια. Τις φροντίζουν κι αυτές τους δίνουν τους «καρπούς» τους.

Μέλι σπάνιας υψηλής ποιότητας, αυθεντικό. Μέλι που δεν έχει ζεσταθεί, «ψηθεί» ή «καεί», που δεν έχει υποστεί πρόσμιξη με άλλα μέλια, που δεν έχει αλλοιωθεί με αιθέρια έλαια (essence) και έξωθεν υλικά. Ο Άρης και ο Κωνσταντίνος σέβονται τον κόπο των μελισσών τους. Απτή απόδειξη, το μοναδικής ποιότητας, γεύσης και θρεπτικής αξίας μέλι τους.

Το

Μέλι

Το μέλι έχει γίνει για τον Άρη Σαρρηγιάννη ένας δρόμος γεμάτος αρώματα και γεύσεις, που τον παίρνει κάθε χρόνο από την άνοιξη έως το φθινόπωρο για να φτιάξουν οι μέλισσές του το μέλι που εκείνος αγαπά. Το μέλι Καστανιάς με την Αγράμπελη από την Τρίπολη, τα Δολιανά, το μέλι από Έλατο Βυτίνας, το μέλι Πορτοκαλιάς από την Κόρινθο, Αγριοβαμβακιάς από τον κάμπο της Θεσσαλίας , μέλι βαμβακιάς με θυμάρι από το Θεσσαλικό κάμπο και από το Τρίκερι, θυμαριού από το Τρίκερι και Ερείκης με Αρκουδόβατο και Κισσό από τη Ξινόβρυση Πηλίου. Ορισμένες φορές βγάζει και Κουμαρίσιο από την Ξινόβρυση, ένα καταπληκτικό μέλι με πικρή γεύση!

Η μέλισσα πετάει σε ακτίνα 4 χιλιομέτρων. Ο Άρης διανύει πολλά χιλιόμετρα μέχρι οι μέλισσές του να φτιάξουν την τροφή τους, το μέλι. Οργώνει όλη την Ελλάδα με το φορτηγό του, 8 τόνων, και τα μελίσσια του παρέα, μία ιδιότυπη συντροφιά που επιδιώκει το ίδιο. Καλό και αγνό μέλι.

Στην καρδιά του χειμώνα ταΐζονται πίττα από μέλι, ζάχαρη και φρέσκο χυμό πορτοκαλιών. Γεύμα που ετοιμάζει ο Άρης γι’ αυτές, γιατί άλλωστε «δε θα έδινα ποτέ στις μέλισσες κάτι που δεν τρώω εγώ». Τον Μάρτιο βρίσκονται ξανά στο δρόμο, σε αναζήτηση τροφής με οδηγό τον Άρη. Όταν έρθει η ώρα της συλλογής, μπαίνουν σε γυάλινα δοχεία. Έπειτα οι ετικέτες με τα συνοδευτικά και το μέλι είναι έτοιμο να πάρει το δικό του δρόμο.

Πως το

τρώμε

Ο Άρης είναι κατηγορηματικός. «το μέλι το τρώμε πάντα σκέτο, σα φάρμακο. Να μας δώσει ενέργεια. Ακόμη καλύτερα μπορούμε να το φάμε μαζί με ταχίνι». Ωστόσο, υπάρχουν δεκάδες συνδυασμοί, ένας για κάθε γούστο. Μέλι με φέτα, μέλι με γραβιέρα, μέλι με κανέλα, μέλι σε ζεστό νερό με λίγες σταγόνες λεμόνι, μέλι σε χλιαρό τσάι –ποτέ σε καυτό, μέλι με παξιμάδι…

Το κρυστάλλωμα και

οι μύθοι του

Στις λαδανιές πάνε και οι μέλισσες, μελισσοφάγο άλλωστε φυτό, γνωστό από την αρχαιότητα για τις θεραπευτικές του ιδιότητες, όπως αναφέρονται από το Διοσκουρίδη, τον Ηρόδοτο, τον Ιπποκράτη. Κατά της τριχόπτωσης, τονωτικό, καταπολεμά τις λοιμώξεις, έμπλαστρο σε κακοήθη σαρκώματα, επουλωτικό πληγών του στομάχου και του εντέρου, για κρυολογήματα, πονόδοντο, αϋπνία, διάρροια…

Το κρυστάλλωμα του μελιού ή ζαχάρωμα εξαρτάται από την υγρασία που έχει το φυτό που παίρνει νέκταρ η μέλισσα. Έτσι, το μέλι από κάποια φυτά μπορεί να ζαχαρώνει αμέσως, ενώ από κάποια άλλα αργεί ή δε ζαχαρώνει ποτέ. Το μέλι αγριοβαμβακιάς ζαχαρώνει αμέσως, της κουμαριάς μέσα σε ελάχιστες ημέρες έχει ασπρίσει, το ερείκης θέλει λίγο χρόνο αλλά ζαχαρώνει, ενώ το πεύκο και το έλατο δεν κρυσταλλώνουν ποτέ. Εάν το μέλι κρυσταλλώσει είναι προτιμότερο να το καταναλώσουμε έτσι, ακόμη και με τη σχετική του δυσκολία. Αν δεν μπορούμε, θα πρέπει να το βάλουμε σε μπεν μαρί σε χαμηλή θερμοκρασία, έως 28 βαθμούς. Αν μπει σε υψηλότερες θερμοκρασίες, θα καεί, θα χάσει όλες τους τις θρεπτικές ιδιότητες.